In 2005 riepen Palestijnse maatschappelijke organisaties op tot boycots, desinvesteringen en sancties (BDS) als een vorm van geweldloze druk op Israël.
De BDS-beweging werd gelanceerd door 170 Palestijnse vakbonden, vluchtelingennetwerken, vrouwenorganisaties, beroepsverenigingen, comités voor volksverzet en andere maatschappelijke organisaties.
Geïnspireerd door de Zuid-Afrikaanse anti-apartheidsbeweging roept de Palestijnse BDS-oproep op tot geweldloze druk op Israël totdat het zich aan het internationaal recht houdt door te voldoen aan drie eisen:
1. Het beëindigen van de bezetting en kolonisatie van alle Arabische gebieden en het ontmantelen van de muur
Beëindiging van de bezetting en kolonisatie van alle Arabische gebieden en het ontmantelen van de Muur.
Het internationaal recht erkent de Westelijke Jordaanoever, inclusief Oost-Jeruzalem, Gaza en de Syrische Golanhoogten als door Israël bezet gebied. Als onderdeel van deze militaire bezetting steelt Israël land en dwingt het Palestijnen tot leven in getto’s, omringd door controleposten, nederzettingen, wachttorens en een illegale apartheidmuur.
Al voor 7 oktober 2023 had Israël Gaza onder een middeleeuws beleg geplaatst en het veranderd in de grootste openluchtgevangenis ter wereld. Bovendien voerde Israël regelmatig grootschalige aanvallen uit op Gaza die wereldwijd zijn veroordeeld als oorlogsmisdaden en misdaden tegen de menselijkheid.
2. Erkenning van de fundamentele rechten van de Arabisch-Palestijnse burgers van Israël op volledige gelijkheid
Een vijfde van de Israëlische burgers zijn Palestijnen die binnen de wapenstilstandslijnen van 1948 zijn gebleven. Zij leven onder een systeem van raciale discriminatie dat is vastgelegd in meer dan 50 wetten die elk aspect van hun leven beïnvloeden.
De Israëlische regering blijft Palestijnse gemeenschappen in Israël met geweld van hun land verdrijven. Israëlische leiders zetten regelmatig en openlijk aan tot raciaal geweld tegen hen.
3. Het respecteren, beschermen en bevorderen van de rechten van Palestijnse vluchtelingen om terug te keren naar hun huizen en eigendommen zoals bepaald in VN-resolutie 194
Sinds de gewelddadige oprichting van Israël in 1948, waarbij meer dan de helft van het inheemse Palestijnse volk etnisch werd gezuiverd, heeft Israël ernaar gestreefd zoveel mogelijk land te controleren en zoveel mogelijk Palestijnen te verdrijven.
Als gevolg van deze systematische gedwongen verplaatsing zijn er nu meer dan 7,25 miljoen Palestijnse vluchtelingen. Hun recht om terug te keren naar hun huizen wordt hen ontzegd, enkel omdat zij geen Joden zijn.